Que o Sol sae polo Leste e ocúltase polo Oeste é só parcialmente certo en dúas datas ao ano: o día do equinoccio de marzo (de primavera no hemisferio norte), e o día do equinoccio de setembro (de outono no hemisferio norte).
O movemento do Sol exactamente de Leste a Oeste foi utilizado para deseñar rúas de cidades e para orientar templos e altares, pois os raios solares poden facerse chegar a un punto determinado, pasado por unha estreita abertura na parede.
Dunha maneira semellante están colocadas as grandes rocas monolíticas no templo (ou observatorio astronómico) de Stonehenge, en Inglaterra e noutros monumentos e construcións.
Coñecer o inicio da primavera, é importante para os agricultores das zonas tépedas, posto que esta data dá unha certa seguridade de que o inverno terminou. Posiblemente xa non vai haber nevadas e entón pódese cultivar a terra sen correr o risco de perder as colleitas.
O Templo de Kukulkán chamado tamén O Castelo é unha pirámide de sete niveis construída cara ao século XIII polos antigos mayas na cidade de Chichén Itzá, no centro de Iucatán. Este edificio servía a un tempo para render culto a Kukulkán e como un calendario agrícola que sinalaba a chegada do equinoccio de primavera.
...obsérvase na escaleira norte do Castelo de Chichén Itzá, unha proxección solar serpentina, consistente en sete triángulos de luz, investidos, como resultado da sombra que proxectan as nove plataformas dese edificio, ao porse o sol. En Chichén Itzá o fenómeno vese en todo o seu esplendor e a imaxe da serpe de triángulos de luz e sombra descende maxestosa pola alfarda noroeste do Castelo. Para empezar, as primeiras sombras dos corpos superiores da pirámide comezan a debuxar os triángulos isósceles que conforman o corpo da serpe emplumada. Paulatinamente a sombra vai avanzando cara á cabeza en forma de serpe situada na parte baixa da alfarda.
Tamén é probable que as edificacións megalíticas que abondan polo oeste de Europa teñan significados relacionados co calendario das estacións.
Para sinalar os momentos en que o sol alcanzaba os extremos no horizonte (solsticios) ou se situaba no metade do seu percorrido aparente (equinoccios) situaban enormes pedras (megalitos) para marcar as posicións. En Galicia son chamadas pedras fitas. Á esquerda, a pedra Alta de Antela, por terras do Limia.
En relación aos petróglifos tamén caben interpretacións equinocciais como se pode ver no Laberinto Atlántico
