Estamos no tempo das Oriónidas, meteoros que son restos do cometa Halley deixados ao seu paso pola órbita da Terra.
Particularmente esta noite do 21 de outubro será o momento máis axeitado para contemplar estrelas fugaces, sempre que o tempo o permita, algo pouco probable por estas latitudes a menos que as nubes decidan darse unha volta e despexar o ceo. Poderían verse até uns 30 meteoros cada hora, espectáculo nada extraordinario tendo en conta a contaminación lumínica pois para conseguir enxergar unha desas fuxidías faíscas hai que abrir ben os ollos e buscar por entre a capa de luces que velan a atmósfera. Non así en tempos nos que a noite era totalmente noite.
Para imaxinalo voltemos a uns dous mil anos atrás e sentemos á intemperie diante da palloza dun castro...
Cando os restos do cometa, do tamaño de graos de area, chocan coa atmósfera da Terra e se desfarelan, transfórmanse en "estrelas" cadentes ou fugaces que raspan a atmósfera da Terra a unha velocidade de máis de 230 mil km/h, deixando unha pegada brillante debida ao roce e ionización producida nas capas superiores da atmósfera coas altas temperaturas da súa combustión.
Os meteoros poderían ser observadon a simple vista calquera día e a calquera hora, con boas condicións de visibilidade.
Hai outros períodos do ano nos que se poden observar centenas de meteoros por hora, como son as Perseidas, Leónidas, Táuridas, Xemínidas,...
O nome da chuvia de estrelas depende do seu radiante que fai referencia á constelación perto da que se observan máis estrelas fugaces nese momento (Perseo, Leo, Tauro,...) o que non deixa de ser unha ilusión óptica, xa que os meteoros atinxen a atmósfera terrestre en traxectorias paralelas entre si pero que, como sucede cos lados dunha estrada, semellan xuntarse no horizonte.
Cada unha desas chuvias acontece cando a Terra, no seu movimento de translación arredor do Sol, atravesa zonas onde se concentran partículas rochosas deixadas por cometas ou asteroides que transitaran polo noso Sistema Solar.
En raras ocasións anacos rochosos maiores atravesan a atmósfera chegando á superficie da Terra en forma de candullos, abrindo un cráter se son de grandes dimensións ou desintegrándose no camiño despois de atravesar como unha bola de lume o ceo. Son os meteoritos, nome aparentemente contraditorio xa que o seu tamaño é considerablemente maior que o dos diminutos meteoros.