berce das estrelas

sempre hai algo máis grande

en tren ás nubes

a lúa e o acueducto

As estrelas, como a xente teñen distintas vidas, unhas son solitarias, outras viven en comunidades ou en parella orbitándose unha a outra e ás veces eclipsándose mutuamente.
Hainas variables, espléndidas, vermellas superxigantes, amarelas, azuladas, enormes e a impoñentes distancias. Teñen exóticos nomes de princesas.
Algunhas, como a nosa, teñen planetas. E os planetas, satélites.

Que sorte ten a lúa que se pasea por onde quere, por todas partes ao mesmo tempo.
Ela si que ten o don da ubiqüidade.
Ambivalente, devala no hemisferio sur mentras no norte é crecente.
Esta noite está chea, chea para o norte e para o sur.
O sábado deuse unha volta por Segovia mentras cara ao oeste ocultábanse como lúas diminutas os planetas (Venus e Xúpiter).

Semellante á nosa Vía Láctea, esta galaxia NGC 7331, a uns 50 millóns de anos luz de distancia, encóntrase na constelación de Pegaso, rodeada doutras galaxias moito máis afastadas.




PEGASUS

Acompáñame Pegaso, atravesaremos o Helicón
quero beberme os versos que brotan
da fonte de Hipocrene,
porque os meus ollos xa non captan
a intanxible beleza,
porque me foxen os ritmos acuáticos
do trafego dos días,
porque as cores dun serán
non me seducen a mirada.
Acompáñame, Pegaso, vengaremos ás amazonas
subiremos ás nostálxicas lendas
dende o non retorno galopante
da memoria perdida.
Acompáñame, Pegaso,
porque os meus ollos xa non saben
discernir as sombras caducas,
porque me foxen os sorrisos
hibernados de todas as mulleres,
porque os seus ollos sedutores
enchen o abismo de fogos de artificio.
Acompáñame, Pegaso, galoparemos
con ritmo voluptuoso polas noites
deste outono condenado ao recordo.

(do libro de poemas sobre constelacións
Interludi de Consol Martínez Bella,
en tradución do catalán ao galego)

cúmulos na Branda de Alhal

nube chapeu sobre monte Tegra

“As simetrías aparecen tamén en transformacións que implican un contexto, unha escala ou forma. Montañas e toupeiras comparten aproximadamente a mesma foma, igual que as espirais de estrelas nas galaxias e os remuíños de leite no café.

As carapas de caracois e os xirasois repiten as mesmas pautas porque nas súas instruccións xenéticas hai codificada unha simetría da proporción: a seguinte fila de pétalos ou a inmediata voluta da carapa deben crecer de tal xeito que garden a mesma proporción coa que precede e segue.”
K. C. Cole, O universo e a taza de té