Como pode tanta beleza
convertirse en maldade?
Como a túa ollada
de cazador de monstros
pode devir asasina de soños?
Como a túa voz divina pode reter a Artemisa?
Que deus te permitíu
apreixar unha daga
inzada de estrelas?
Orión, xa non es digno
de camiñar sobre a auga.
Agora, mudo por tantas culpas,
sometido ás noites,
amargo viaxeiro do crepúsculo,
eternamente cobarde,
finxidor de beleza,
ficas condenado ao inverno.
*******
PLEIADES
É porque ispo as nidias madrugadas
que a ollada esvaída dos vosos ollos disfrazados de pombas
tráenme mensaxes de náufragos.
E, ao caer a noite,
nos cantís acendo fogueiras
de axóuxeres e timbais
para non escoitar as sereas.
É porque o outono ven preñado de xeada
que domestico dúbidas e lumes
e permanezo mollada de chuvia baixo o ceo.
E no mudar das estacións
constrúo todo de columnas marmóreas
para que o destino inapelable
non carregue as nosas memorias.
Consol Martínez Bella, Interludi
