sen palabras

mayas, instrumentos da astronomía

de chuvia

 

cara ao sur ábrese un claro

do universo elegante

Brian Green, físico teórico da Universidade de Columbia, inspirou co seu primeiro libro a serie de tv Universo elegante  protagonizada por el mesmo. Agora ven de publicar Realidade oculta,  da que nos dá conta o diario El País no seu suplemento do sábado.
Entrevista en Babelia con Brian Green

Teoría de Todo (Universo elegante)  baseada na teoría de cordas, con subtítulos en portugués.

de volta a Gaia

Todo comezou hai uns 4.000 millóns de anos...

A visión do planeta como organismo vivo presentouna James Lovelock coa importante contribución  da súa colega Lynn Margulis a finais dos anos 70. Daquela chamáranlle Gaia á Nai Terra, tal como na Grecia antiga e así batizaron a súa hipótese dun mundo capaz de regularse a si mesmo non só por medio dos seres vivos senón, e fundamentalmente, a través das innumerabeis moléculas do aire, a terra e a auga dos océanos.

Hai uns días que Lynn Margulis finou, deixando unha estela de ciencia, conciencia e simpatía. As moléculas que foron o seu corpo pasaron a formar parte da atmósfera de Gaia.

Esta bióloga evolucionista investigou as bacterias dentro das células eucariotas, ou células con núcleo. A partir das hipóteses elaboradas por diversos xenetistas creou a súa teoría da endosimbiose sobre a orixe das células eucariotas na que estarían as asociacións simbióticas -mutuamente beneficiosas- de células máis primitivas, sen núcleo, chamadas procariotas. Entre estas células procariotas, as capaces de realizar reaccións de combustión utilizando osíxeno darían lugar ás mitocondrias das células evoluídas, as fotosintetizadoras aos cloroplastos e as que tiñan mobilidade -como as espiroquetas- serían as precursoras dos cilios e flaxelos, todos eles orgánulos da actual célula eucariota.

A súa teoría sobre a orixe da vida, a simbioxénese, hoxe formalmente aceptada e recoñecida igual que a anterior,  foi ao principio considerada herética pola comunidade científica ancorada no concepto darwiniano de competencia entre os organismos vivos frente ao de cooperación e simbiose que propoñía Margulis. Pero as súas hipóteses harmonizan tamén co darwinismo, no senso de que un novo organismo, tal como o liquen, creado a partir da relación simbiótica de outros dous de diferente especie (neste caso alga e fungo), adaptarase mellor ao medio, aumentando mediante a asociación as posibilidades de superar a barreira da selección natural.

Escribíu numerosos artigos e libros, algúns destes últimos en colaboración co seu fillo Dorion Sagan (o seu primeiro marido foi Carl Sagan, con quen tivo dous fillos). Entre os libros encontramos títulos como  Que é a vida? / Que é o sexo? / Danza misteriosa: a evolución da sexualidade humana / A orixe da célula / Unha revolución na evolución / Peixes luminosos: historias de ciencia e amor.

Velaquí unha entrevista de 2002:

Bióloga estrella

O día que foi investida  doctora honoris causa, en 2007,  pola Universidade Autónoma de Barcelona (tamén recibíu ese título nas Universidade de Valencia e Vigo, entre outras):

Lección maxistral de Lynn Margulis sobre a evolución desde a perspectiva gaiana

Ademais de textos deixou unha serie de audiovisuais didácticos que explican as súas ideas.

tempo ao tempo

"A ensoñación, que é ao pensamento o que a nebulosa á estrela, limita co soño e a el concerne como fronteira. Unha atmosfera habitada por transparencias viventes: velaí o comezo do descoñecido. Mais alén diso ábrese o Posible, inmenso. Hai alí outros seres, outros feitos. Non o supernaturalismo, só a continuación oculta da natureza infinita… O soño está en contacto co Posible, que tamén chamamos o improbable. O mundo da noite é un mundo. A noite, en canto noite, é un universo… (…) o eterno misterio que chamamos Soño, e que non é outra cousa que a aproximación dunha realidade invisible. O soño é o acuario da Noite.”                               
Victor Hugo, Os traballadores do mar
(citado por Ursula K. Le Guin en “A roda celeste” )

A nebulosa mental fabrica fantasías feitas de ideas -cal poeira loucas e dispersas-, materia prima con vontade de virar estrelas. No pensamento nebuloso a economía base do sistema social actual non terá razón de ser porque o papel relevante pasa a ser ocupado pola ecoloxía, como ciencia e xeito de vida.

Cambios na radiación solar poderían transformarnos en seres autótrofos para sermos quen de regular o nivel enerxético sen precisar un constante suministro de bebida e alimento, nin soma ou calquera outro sustituto. A propia saliva nos activará, como a saiba aos vexetais. Simplemente o noso organismo sintetizará azúcar a través de complexas reaccións enzimáticas, e o producto dese metabolismo convertirase na nosa fonte de ambrosía.

 

Unha vez agotados os combustibles fósiles e botado man de recursos xeotérmicos e xeomagnéticos, explotación a maior escala de excedentes de materiais reactivos e diversas tentativas de utilización de biomasa, enerxías eólica e fotovoltaica a pequena escala... finalmente acadarase a fonte primaria que revolucionará o sistema a nivel mundial mudando radicalmente o paradigma de pensamento e hábitos de convivencia e supervivencia, que axiña caerán no esquecemento.

Desprazarémonos a velocidades impensables -a da luz dará risa?- por teletransportación en veículos merkaba individuais ou colectivos, desafiando definitivamente a tecnoloxía e a lei da gravidade.

Procesar e transmitir información sen máquinas será o cambio máis rompedor. Adeus fibra óptica, adsl, wifi, ipad,  iphone e todo o que veña despois. As ondas cerebrais clasificaranse por microfrecuencias,  un chip-adn dará cabo do que sabemos ou queremos saber e a información terá carácter práctico. Non acumularemos máis porque canto se precise estará ao noso alcance; reutilizarase o que mereza a pena, reparando e reconstruíndo o que estaba ben feito e só se teña gastado ou estragado. A natureza contaxiará todo co seu ciclo de rexeneración e entraremos en harmonía coas estacións e os procesos vitais daquilo que nos rodea.

As emocións serán transmutadas en inspiración. A inspiración en creación. A creación en diversas formas de indubidable beleza. Cada célula do planeta, contándonos entre elas, estará pendente  do organismo enteiro. Como un corpo que se cura dun cancro descontrolado e expansivo, a Terra sarará dos seus excesos, poñéndose máis ufana e bonita do que o teña estado en calquera outra era, e con ela todo o que nela existe. Bastará con sintonizar unha determinada frecuencia e quen consiga facelo transmitirallo a máis alguén e así sucesivamente.  Até que finalmente, tamén o planeta Terra desapareza e con el as súas criaturas. Mais daquela xa se terán extinguido todas as especies pasando a ser un contributo infinitesimal á materia do universo dando cabo de si noutra esfera potencialemente habitable para comezar de cero en forma de bacterias. En todo caso, algo que non se alcanza a medir, a enerxía intanxible da que participamos mentras vivimos, continuará crecendo sen cesar, sumándose á imparable expansión das galaxias. Que máis se pode pedir? O universo seguirá sendo a nosa casa!

cando chega a noite...

When the night comes,
and you don't know which way to go
Through the shadowlands,
and forgotten paths,
you will find a road
Like an owl you must fly by moonlight with an open eye,
And use your instinct as your guide, to navigate the ways that lays before you,
You were born to take the greatest flight
...

estrelas de outono

samil entre nubes

 

a praia, entre o paseo e as illas

nebulosa Mar

Ralentizando o ritmo, a forza da gravidade fica en suspenso, cada partícula decide tranquilamente a onde quere dirixirse a fin de compoñer unha nova textura; o corpo ingrávido voa, traspasa o túnel de auga e volta á precaria vertical. Din que o tempo é elástico, que é circular, que non é o que sempre pensamos.

No que tarda a Terra en rodear o Sol o tempo parouse para Mar e os átomos dela levitan no Ar á espera de recuperar elegantemente a postura para seguir  surfando nas ondas do Tempo.

Orión e o camiño das estrelas

mammatus

 

Ameazadoras nubes tipo "mammatus" sobre o tellado.

O peso das pingas de auga fai que as nubes pendan como ubres que en vez de leite van descargar un bo cairo.

e como vén o Samaín asoman as caveiras...

volta a néboa

O verán  continúa por aquí  a pesar destas néboas e vaise despedindo cunha ducia de incendios a máis de mediados de octubro.

dracónidas

Ninguén pensaba en buscar estrelas fugaces nun ceo tan luminicamente contaminado e, para máis, coa lúa ben crecida... cando vimos descer demoradamente do ceo unha bola azul cal adorno navideño que se desprende da árbore e se disolve antes de alcanzar o chan.
Foi o pasado sábado, 8 de octubro sobre as once da noite, un bo momento para observar as dracónidas, unha chuvia de estrelas con radiante na constelación do Dragón.
E si, a cabeza do Dragón estaba detrás do brillante meteoro azul, como un telón de fondo visible só con axuda dos prismáticos.
Esta imaxe de internet ilustra o efecto dun bólido.

Para non perderse unha como esta noutra ocasión aquí vai o Calendario de chuvias de estrelas 2011.

gran actividade solar

 Fortes treboadas xeomagnéticas teñen lugar na superficie do sol. A nasa capta unha desas erupcións de materia que se producen nunha activa zona de manchas solares denominada 1302


En marzo de 2010 difundíanse estas imaxes da actividade solar.

pálido outono

E así comeza a nova estación, con nubes baixas, temperaturas en torno aos vinte graos e amañecendo co reflexo do sol na illa norte.

fin do verán

O sol ponse sobre as illas no equinoccio de setembro dando fin á estación estival, mentras que no hemisferio sur acaba o inverno. Alí son as "Águas de Março" as que pechan o verán.

a natureza dos números

Quen pensaría que os seres máis simples da natureza teñen que realizar complicados cálculos matemáticos para construír os seus organismos a base de proporcións, sucesións que tenden a un nº de infinitas e imprevisibeis cifras decimais ou tendo que trasportar ángulos cada 137º5' para colocar as pipas nun xirasol, ou virar 90º os segmentos de miles de hexágonos para bordar as finas asas da libeliña.

o sol, entre parénteses

Chámanse parhelios e son a parte máis luminosa dun halo solar, os resplandores iridiscentes que destacan a cada lado formados cando o ceo está cuberto de cirros, esas nubes filamentosas que cos seus cristais de xeo a xeito de prismas refractan a luz do sol.

Este lucía así hai uns días en Leça da Palmeira, sobre o mar.

Outras veces o halo ten bordos máis definidos.

 

 

historia recente do planeta Terra

sombras de solsticio no globo terráqueo paralelo

O movemento pola liberación do globo terráqueo convocounos a sacar a esfera do seu soporte, situala enriba dun pequeno xerro e orientala cara ao norte, tendo en conta que quen está "enriba", na vertical, somos nós, é decir, o sitio no que estamos nese momento está situado no topo do globo.
Unha vez situado o globo paralelamente ao propio planeta, podemos observar que as sombras son iguais a escala grande ou pequena.
É así como o sol daba o día de San Xoán, perto do solsticio de verán, un par de horas antes, a mediodía e un par de horas despois.

unha divertida versión da historia da astronomía nos seus comezos

ese pequeno punto azul pálido...

eclipse total

Hoxe hai eclipse de lúa. A sombra da Terra irá tapando e destapando progresivamente a lúa durante un par de horas, tinxíndoa de vermello, e o serán voltarase máis escuro e máxico.

Mágoa que por aquí está cuberto de nubes.
Poderemos velo por internet.
A lúa máis vermella pola cinza volcánica.

A partir das 21h, desde o Teide.
Eclipse en directo.
Fecyt.

kepler e a harmonía das estrelas

Para Kepler a natureza é música, os astros forman parte da natureza e a harmonía é a lei que rixe a natureza. Quizais el escoitou a canción cantada polos planetas.

Probou a explicar o funcionamento dos astros con modelos xeométricos mais os sólidos platónicos non conseguían encaixar. Marte levaba un ritmo extravagante...

Coa axuda das precisas medicións de Tycho Brahe, Kepler realizou un descubrimento de transcendental importancia: que as órbitas dos planetas arredor do sol non eran circulares senón elípticas.
Enunciou as súas famosas tres leis e unha semana despois de enunciar a terceira lei houbo un acontecemento en Praga, a cidade onde vivía, que desencadeou a guerra dos trinta anos o que aínda complicou máis a súa vida.

Unindo as observacións de outros e a súa rica imaxinación foi o primeiro en descubrir como se moven os planetas, e tal vez dos primeiros en "viaxar á lúa"! No seu libro “Somnium” (Soño) fala de dous tipos de habitantes, os subvolves que vivían na cara que dá á Terra e os privolves, que habitaban o lado oculto, e facían viaxes á outra cara para contemplar o noso precioso planeta.

Pitágoras mostrou a relación entre a matemática e a música experimentando con cordas que vibraban e dividíndoas en diferentes partes ou intervalos: unha corda dividida pola metade dá lugar á mesma nota unha octava máis alta porque ten o dobre da frecuencia; na escala de do, 2/3 da corda é un sol ou intervalo de quinta e os 3/4 é unha cuarta ou distancia de do a fa.

O son é unha onda cunha determinada lonxitude de onda ou frecuencia. A sucesión de determinadas frecuencias forman unha escala, que pode ser maior ou menor dependendo da posición dos intervalos e cando as frecuencias combinan dan lugar á harmonía.

Unha curiosidade:
Se queres afinarte e non tes diapasón, descolga o teléfono (fixo) e obterás a nota de referencia para que poidas cantar toda a escala.
A frecuencia do tono ao descolgar o teléfono é de 440 hz, é decir un LA, que é a frecuencia do diapasón.
A partir de agora non hai escusa para desafinar.

de novo galileo

Tycho e Kepler

supernova fotografada no observatorio de Forcarei

" O Observatorio Astronómico de Forcarei (Pontevedra) fotografou unha supernova situada a 42 millóns de anos luz desde que se fixo visible.

Así, segundo explicou o observatorio, recolleu imaxes nas que se pode apreciar a galaxia da que procede, chamada polos astrónomos NGC3972, e a posición da brillante estrela que co paso dos días irá perdendo o seu brillo até desaparecer.

Segundo destaca, "é unha explosión estelar de tal magnitude que é capaz de facer que a estrela brille moito máis que toda a galaxia que a contén". Desde hai días, o Observatorio Astronómico de Forcarei está a seguir a traxectoria desta supernova situada a 42 millóns de anos luz de distancia, é dicir, "a morte dunha estrela que partiu fai 42 millóns de anos", explica.

Esta nova supernova foi descuberta o pasado 26 de abril por Z. Jin e X. Gao nunha débil galaxia da Osa Maior. No momento do seu descubrimento brillaba cunha magnitude 12, un brillo relativo que a facía visible a telescopios con certa potencia dos afeccionados á astronomía.

En función dos obxectos implicados na explosión, existen varios tipos de supernova. A fotografada polo Observatorio Astronómico de Forcarei trátase dunha supernova Ia, que inclúe o crecemento por adición de abundante materia por parte dunha estrela moi compacta da dunha estrela xigante vermella que lle leva a unha violenta explosión."

PONTEVEDRA, 31 Maio. (EUROPA PRESS) –

noticia do Faro

Giordano Bruno

"Extendo as alas confiadas ao espazo,
non temo ningunha barreira de cristal nin de vidro,
mergullo nos ceos e sulco o infinito;
e mentras me elevo dende min propio
elevo a outros e penetro a través do campo eterno
que outros viron dende lonxe;
eu déixoos detrás de min".



Breve biografía (en italiano)
Mundos infinitos (en galego-portugués do brasil) (3:31 min)

Unha peli:
Giordano Bruno | Giuliano Montaldo 1973 (15 min)


A Historia de Giordano Bruno e a Inquisicao
Un Blasfemo
con letra

bibliografía sobre giordano bruno & la imaginación creadora


“Forse con più timore pronunciate la sentenza contro di me di quanto ne provi io nell’accoglierla”

o mundo de Copérnico

dolmen da Barrosa

Anta en Vila Praia de Áncora.

 

 

 

universo de voces

Eric Whitacre's Virtual Choir 2.0, 'Sleep' from Eric Whitacre on Vimeo.

coidar da Terra

Lindísimo o que esta muller di. E o xeito en que ela fala. Vale a pena esperar para escoitala, e escoitala até o final.


Find more videos like this on World Viewz

anta de Alcobertas

Na serra dos Candeeiros, perto de Caldas da Rainha, encóntrase unha curiosa anta reconvertida a capela que primeiro foi dedicada a María Magdalena e actualmente a santa Ana. Unha mostra máis da superposición dos cultos. Pero no interior do dolme a pequena imaxe de Ana concéntrase na lectura do seu libro, allea a todo e recostada contra os impoñentes esteiros calcáreos.

 

 

primavera

as sombras do equinoccio

Sombras proxectadas na mañá do equinoccio desde as catro direccións: sur, norte, oeste, leste.

Grazas ás sombras xa Eratóstenes no século III a. C. conseguíu medir a lonxitude do meridiano.

Eratóstenes, que era de Cirene, hoxe Shahhat na actual Libia, foi durante 40 anos o director da Biblioteca de Alexandría. El sabía que na cidade de Siena en Exipto había un día no ano en que os monolitos non facián sombra e os pozos espellaban directamente o sol.

Ese era o día do solsticio de xuño e Siena (hoxe Asuán) estaba en pleno Trópico de Cáncer.

Na páxina de Proyecto Celestia hai unha interesante proposta de actividade.

verán en abril

Calor sofocante e atmósfera densa. Como é posible que alguén tome baño de sol así?
E o mar, a estas alturas, xa debe estar radiactivo. Con todo, na auga, cando unha manada de arroaces se encontra con outra fai unha auténtica festa, con espectaculares chimpos. Mágoa de zoom.

o mar, a todo motor.

chemtrails

Di Carmen París en la nube de Radio 3 que xa lle gustaría voltar a ver as nubes de antes, que o ceo non tivese tanta química.

Blog En la nube

Posiblemente pensaba en cousas como estas:



Máis información en chemtrails.foroactivo.com

Será posible que poidan roubarnos tamén as nubes?

nubes sobre a ría

historias novas de antigas civilizacións

 En 2004 pasamos tres días  con Druvalo  na serra de Cazalla, en Sevilla, nun lugar chamado La Cartuja nun taller que reuníu unhas 200 persoas de distintas partes do mundo.

Naquel lugar bucólico escoitamos, entre o asombro e o escepticismo, a este chamán da Nova Era que relacionaba temas dispares dentro dun curioso universo mítico rexido por códigos ancestrais e contando cada pouco anécdotas e historias extraordinarias que el mesmo decía non facía falta crer. Historias algunhas tan incribles como relatos fantásticos, igual de fascinantes.

Falaba da  flor da vida,  base xeométrica na que se sustenta a estructura da realidade, da que parece saír todo: os sólidos platónicos, a lente, a luz, o óvulo fecundado,...

Con este principio foi pasando do organismo humano ao cosmos, do átomo ao merkaba -esfera eletromagnética que envolve o corpo como unha galaxia-,  a proporción áurea, a secuencia binaria e a de Fibonacci coas súas respectivas espirais; en suma, a relación entre o microcosmos e o macrocosmos nunha infinita sucesión de fractais que crean o tecido  do  universo.

Mummos de Mali, Hermes/Thot, Lemuria e Atlántida, mito ou  fantasía. O máis sorprendente, experimentar cos ollos tapados un espazo dentro do corazón onde desaparecen a polaridade e o tempo e se recrea o universo. Iso era do que trataba o obradoiro que el chama "Living in the Heart". O  camiño para chegar a un universo feminino, unha nova maneira de entender a vida. Para describilo non hai vídeos, nin palabras.

Haramein

Nassim Haramein, fala tamén daquelas historias, mais sen a maxia de Drunvalo.

o peixe, polas nubes

"de la mar el mero...

...e das nubes...??!!

mar de arroás

Un mariñeiro de Donón contounos que nunha marea atoparan un golfiño morto enredado no aparello, que o abriran e quedaran abraiados polo tamaño que tiña o corazón e o brillante e vermello que era o sangue.

Tamén contou que os vía entrar de madrugadas no verán pola boca da ría e marchar á tardiña cara a Cíes.

 

Unha vez  para avistalos rodeamos en zodiac a illa de Pico, nas Azores, cuberta por un chapeu lenticular e vimos unha morea deles, algúns riscados e tamén un cachalote e unha balea que nadaba nas nubes.

Clavel mergullou cos delfíns nas augas do Caribe, e di que se deixaban rozar e que era unha gozada.

Por aquí deixámonos ficar na auga mentras pasan a certa distancia nas praias da ría e eses días Chuca di que está mar de arroás.

Desafortunadamente xa demos con algún varado, o corpo rosado apodrecendo rebozado de area.

Vimos como Gaspar facía acrobacias por enriba dunha gamela en Areacova.

Cando están de humor persiguen o barco de pasaxe e pegan chimpos para asegurarse de que os vemos. 

Drunvalo di que veñen de Sirio.

Dá igual, levan máis tempo neste planeta ca nós, que a saber de onde vimos.

Por esta ría veñen tanto que son como da casa. E devecen polas xoubiñas.

Igual que o mar é espello do ceo, as nubes son os espellos nos que se miran os arroaces.