Dependendo das diferenzas de temperatura do ar e dos ventos dominantes adquiren preferentemente unha ou outra apariencia.
Unha desas nubes recurrentes é a que presenta gran parecido coa zafra ou bigornia sobre a que se lle dá, a lume vivo, forma ao ferro.
O que si se parece á propia nube é calquera fragmento da súa beira. De ter un zoom o suficientemente potente, tanto como para pasar dunha imaxe panorámica a unha visión microscópica veríamos nubes como matriuskas, unhas dentro de outras, nunha procesión infinita. É o que se chama un fractal. As nubes serían estupendas para observar fractais de podermos achegarnos máis a elas e aínda así, como son tan fuxidías, sería difícil seguilas polo que empezaremos por achegarnos virtualmente ao mundo dos fractais para entendelas.
Velaiquí van dúas visións, a primeira máis práctica e sesuda e a segunda moito máis psicodélica e pop, unha vertixinosa viaxe ao fondo do infinito.
